شهریورانه

یه جوریه ذهنم انگار افسارش دستم نیست، یه اسب چموش هیییی می‌کشه می‌ره، هی افسار رو محکم می‌کشم عقب، دردش میاد، ذهنم و فکرم دردش میاد...

تولد رو با حضور ده رفیق برگزار کردم که بعد دو سال چسبید. حتی دو مهمونی که با اومدنشون سورپرایزم کردن. رقصیدیم و نوشیدیم به شکرانه ی اینکه هنوز دوستی رو ازمون نگرفتند.

کلاس‌های تابستون رو می‌گذرونم و لابه‌لاش خصوصی رو پیش می‌برم. موزیک گوش می‌دم و کتاب ادبیات کلاسیک دست گرفتم. شبا سرچ می‌کنم و می‌خونم و می‌خونم. وسط این روزها قرارهای ملاقات رو فیکس می‌کنم.

تابستون دلچسب من.

من هی برات تایپ می‌کنم وقت send دونه دونه پاک می‌کنم.

درسته کِ ساعت ۱۵ برای بعضی کارا دیر و برای بعضی کارا زوده، ولی برای قدم‌رانی چهارراه هرطرف باد همیشه وقت خوشیه.

فایل هام رو آماده می کنم

پادکست گوش می دم

ذهنم جای دیگس

صدای بارونم هس

دفتر خاکستریمم زیر پا...

از هشت بهمن هشتاد و هفت بهت گفتم

کی تو رو از من بیشتر دوست داشت همیشه؟

در هر گونه روابط انسانی، درد و رنجی وجود دارد؛ رنجی که تحمل می‌شود و رنجی که تحمیل می‌گردد. چه احمق است آن که از تنهایی می‌گریزد.